Ze względu na temperament oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jakkolwiek mają także delikatniejszą sierść, przyzwoicie sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie nadzwyczaj olśniewające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, odważnie mniej ruchliwe. Są też znacznie silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie używane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie i nie muszą być – pracują przeważnie w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że czasem przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Szablonowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym grubą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to właśnie te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, niemniej jednak za to lepiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, ale za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, innymi słowy takie, jakie mają znaczące oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są duże płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach i powieściach są kobyły kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
